Αποκατάσταση Ατροφικής Γνάθου

Πρόκειται για συμπαγή οστικά τρισδιάστατα τεμάχια, άλλοτε άλλου μεγέθους, από οστικό αυτομόσχευμα που λαμβάνεται από τον ίδιο τον ασθενή με συνηθέστερη δότρια περιοχή την έξω λοξή γραμμή της κάτω γνάθου. Σκοπό έχουν να ανοικοδομήσουν την ελλειμματική περιοχή της γνάθου (οστικά ελλείματα) έτσι ώστε να είναι έτοιμη να φιλοξενήσει τα εμφυτεύματα που πρόκειται να τοποθετηθούν.

Ποια είναι τα αίτια δημιουργίας οστικών ελλειμμάτων;

Υπάρχουν διάφορες αιτίες οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε δημιουργία οστικών ελλειμμάτων. Οι πιο σημαντικές αιτίες είναι:

– Τραύματα στην περιοχή
– Τραυματικές εξαγωγές
– Εκτομές ενδοστικών όγκων
– Προχωρημένη περιοδοντική νόσος
– Οστική απορρόφηση μετά από εξαγωγές
– Αφαίρεση πολλαπλών εγκλείστων δοντιών – Κυστεκτομές


Γιατί προτιμούμε τα οστικά block από τον ίδιο τον ασθενή;

– Δεν είναι εφικτή η δημιουργία οστού χωρίς την ύπαρξη οστεοβλαστών.
– Δεν είναι δυνατή η δημιουργία οστού από ετερόλογα και αλλοπλαστικά οστικά μοσχεύματα χωρίς το προς πλήρωση έλλειμμα να μην περιβάλλεται από δύο τουλάχιστον οστικά τοιχώματα.
– Το νέο δημιουργηθέν οστούν θα πρέπει να φιλοξενήσει τα οδοντικά εμφυτεύματα.

Πώς τοποθετούνται τα οστικά block;

Κατά τη διαδικασία της επέμβασης λαμβάνεται το μόσχευμα και τοποθετείται στην ελλειμματική περιοχή (οστικά ελλείμματα). Στη νέα πλέον θέση του, το μόσχευμα ακινητοποιείται με μικρές βίδες οστεοσύνθεσης και ακολουθεί περίοδος αναμονής 3 μηνών. Κατά την περίοδο αυτή, το μόσχευμα ενσωματώνεται με το υπάρχον οστούν και έτσι αυξάνει το μέγεθος της γνάθου ώστε να τοποθετηθούν τα εμφυτεύματα. Μετά την αναμονή, ο ιατρός είναι σε θέση να τοποθετήσει τα εμφυτεύματα κατά τον συνήθη τρόπο. Πρόκειται για μια απλή διαδικασία η οποία διαρκεί περίπου μισή ώρα και κατά κανόνα τελείται υπό τοπική αναισθησία.

Σε περιπτώσεις που το οστούν της κάτω γνάθου δεν είναι επαρκές για να φιλοξενήσει τα οδοντικά εμφυτεύματα, τότε εκτός των τεχνικών των οστικών μοσχευμάτων υπάρχει και η δυνατότητα να τοποθετηθούν τα εμφυτεύματα παρακάμπτοντας το κάτω φατνιακό νεύρο που βρίσκεται στην περιοχή. Πρόκειται για μια πολύ ευαίσθητη τεχνική με καλά αποτελέσματα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εναλλακτική μέθοδος σε επιλεγμένες περιπτώσεις.

Ο θόλος του κρανίου διαιρείται από εμπρός προς τα πίσω σε τρεις περιοχές: τη µετωπιαία, τη βρεγµατική και την ινιακή. Τα µοσχεύµατα που λαμβάνονται από το κρανίο προέρχονται ως επί το πλείστον από τη βρεγματική χώρα και πιο σπάνια από τη μετωπιαία και την ινιακή.
Το κρανίο στην κροταφική χώρα θα πρέπει να αποφεύγεται γιατί είναι πολύ λεπτό. Στις περιπτώσεις που η λήψη μοσχεύματος από τη συγκεκριμένη περιοχή είναι εφικτή, θα πρέπει να επιλεχθεί το μη κυρίαρχο ημισφαίριο.
Το μέσο πάχος των βρεγματικών οστών είναι περίπου 4mm ως 12mm. Αποτελούνται από δυο πέταλα συμπαγούς οστού εξωτερικά και εσωτερικά και ανάμεσα τους βρίσκεται η διπλόη, η οποία είναι ένα λεπτό στρώμα σπογγώδους οστού.

Πλεονεκτήματα μοσχευμάτων του κρανίου

Τα πλεονεκτήματα των μοσχευμάτων που λαμβάνονται από τη βρεγματική χώρα του κρανίου είναι τα παρακάτω:

• συγγένεια μεταξύ δότριας και δέκτριας περιοχής και κοινή εµβρυολογική προέλευση αυτών.
• δυνατότητα λήψης μεγάλης ποσότητας μοσχεύματος
• αργός ρυθμός απορρόφησης
• χαμηλή νοσηρότητα της δότριας περιοχής
• μειωμένη µετεγχειρητική ταλαιπωρία του ασθενούς
• μικρός αριθμός επιπλοκών (γύρω στο 11% και αφορούν επιμολύνσεις των τραυμάτων, ή παροδικά νευρολογικά προβλήματα)

Ωστόσο, οι ασθενείς πρέπει να συναινέσουν στη λήψη μοσχεύματος από το κρανίο προκειμένου να πραγματοποιηθεί η τοποθέτηση των εµφυτευµάτων.

Λήψη μοσχευμάτων από τη λαγόνια ακρολοφία

Το μόσχευμα που λαμβάνεται από το οστό της λαγόνιας ακρολοφίας απορροφάται γρηγορότερα σε σχέση με τα υμενογενή οστά. Όμως η ποσότητα του διαθέσιμου οστού, η υψηλή πυκνότητα και το εύρος μεσεγχυματικών κυττάρων καθιστούν τη λαγόνια ακρολοφία ως μια αρκετά καλή δότρια χώρα.
Η χρήση της ενδείκνυται σε περιπτώσεις όπως ιδιαίτερα ατροφική φατνιακή ακρολοφία, ή μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους οστικών blocks, διότι απαιτείται μεγάλη ποσότητα οστού (συµπαγούς- σπογγώδους).
Όταν ο ασθενής χρειάζεται μόνο σπογγώδες οστό, τότε η λήψη μοσχεύματος από την κνήμη είναι προτιμότερη, ενώ όταν χρειάζεται μικρό οστικό block, τότε το τελευταίο λαμβάνεται από ενδοστοματικές πηγές.

Μετά την επέμβαση

• Συνήθως ο ασθενής εξέρχεται από το νοσοκομείο την επόμενη ημέρα της επέμβασης και χρειάζεται να περιορίσει τις μετακινήσεις για 2 μέρες.
• Συνίσταται η χρήση μπαστουνιού για τις πρώτες ημέρες
• Στην περιοχή του τραύματος τοποθετείται επίδεσμος, ο οποίος αφαιρείτε εντός δυο ημερών
• Για μια εβδομάδα χορηγείται στον ασθενή αντιφλεγμονώδης και αντιβιοτική αγωγή.

Με την πάροδο των μηνών το καινούργιο οστό θα αντικαταστήσει το μεγαλύτερο τμήμα του οστικού μοσχεύματος. Η διαδικασία της κατευθυνόμενης οστικής μεταμόσχευσης είναι η εξής: μια μεμβράνη τοποθετείται στην περιοχή πάνω από το μόσχευμα και βοηθάει το νέο οστό να αναπτυχθεί, ενώ παράλληλα αποτρέπει την ανάπτυξη ινώδους ιστού (ινωμάτωση) μέσα στην περιοχή του οστικού μοσχεύματος.

Τα αυτογενή, τα αλλομοσχεύματα, αλλογενή είναι μερικά από τα μοσχεύματα που χρησιμοποιούντα για τη χειρουργική διαδικασία της οστικής αναγέννησης.

Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ασθενών που για λόγους υγείας δεν είναι δυνατόν να υποβληθούν ακόμα και σε απλές χειρουργικές επεμβάσεις υπό τοπική αναισθησία. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν ασθενείς με κινητικά ή νοητικά προβλήματα, ασθενείς που λαμβάνουν κάποια ειδική φαρμακευτική αγωγή που δεν τους επιτρέπει το παραμικρό stress, ασθενείς ΑΜΕΑ ή ασθενείς με έντονο το αντανακλαστικό του εμετού. Επίσης, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι, κατά τα άλλα υγιείς, οι οποίοι πάσχουν από μια ιδιαίτερη φοβία προς τον οδοντίατρο ή τον γναθοχειρουργό και δεν ανέχονται οποιαδήποτε παρέμβαση στο στόμα τους. Για όλες αυτές τις κατηγορίες των ασθενών υπάρχει η λύση της ενδοφλέβιας καταστολής ή αλλιώς μέθη.

Τι είναι η ενδοφλέβια καταστολή ή μέθη;

Πρόκειται για μια διαδικασία κατά την οποία ο ασθενής με τη βοήθεια ειδικών φαρμάκων και χωρίς να λαμβάνει γενική αναισθησία, δεν έχει συνείδηση κατά την επέμβαση και για όση ώρα χρειαστεί. Συνεπώς, δεν αισθάνεται τον παραμικρό πόνο κατά τη διάρκεια της επέμβασης και μετά το πέρας της διαδικασίας δεν έχει καμία ανάμνηση αυτής. Αποτελεί μια ειδικά μελετημένη μέθοδο που είναι άκρως ασφαλής και εκτελείται από ειδικευμένους και υπεύθυνους αναισθησιολόγους σε νοσοκομειακό περιβάλλον, αλλά χωρίς την ανάγκη νοσηλείας ή παραμονής στο νοσοκομείο.

Το αίμα αποτελείται από πλάσμα, μέσα στο οποίο υπάρχουν λευκά και ερυθρά αιμοσφαίρια, αιμοπετάλια και άλλα κύτταρα. Τα αιμοπετάλια διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην πήξη του αίματος καθώς και στην επούλωση των τραυμάτων, επειδή διαθέτουν έναν μεγάλο αριθμό πρωτεϊνών: τους αυξητικούς παράγοντες. Οι τελευταίοι ενισχύουν τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων του οργανισμού που βοηθούν στη διαδικασία επούλωσης, αλλά συντελούν και στην αγγειογένεση.
Οι Προσθετικοί Αυξητικοί Παράγοντες ή αλλιώς το πλάσμα πλούσιο σε αιμοπετάλια περιέχει περισσότερα αιμοπετάλια από όσα υπάρχουν στο αίμα. Πιο συγκεκριμένα η συγκέντρωση τους καθώς και των πρωτεϊνών (αυξητικοί παράγοντες) είναι 5 ως 10 φορές μεγαλύτερη από το συνηθισμένο. Προκειμένω να παρασκευαστούν οι Προσθετικοί Αυξητικοί Παράγοντες χρειάζεται η λήψη μιας μικρής ποσότητας αίματος από τον ασθενή (γύρω στα 20 με 30 ml). Έπειτα, μέσω της διαδικασίας της φυγοκέντρησης, τα αιμοπετάλια διαχωρίζονται από τα υπόλοιπα κύτταρα του αίματος και αυξάνεται η συγκέντρωσή τους.

Πώς λειτουργεί;

Σε εργαστηριακές μελέτες που έχουν λάβει χώρα έχει φανεί ότι η αυξημένη συγκέντρωση αυξητικών παραγόντων δυνητικά επιταχύνει την επούλωση της πάσχουσας περιοχής. Με την προσεκτική έγχυση των Προσθετικών Αυξητικών Παραγόντων μέσα στον φλεγμονώδη ιστό η πάσχουσα περιοχή επουλώνεται γρηγορότερα και η φλεγμονή εξαλείφεται. Έπειτα από μερικές εβδομάδες τα ευεργετικά αποτελέσματα είναι ορατά.

Ποιες καταστάσεις θεραπεύονται με Προσθετικούς Αυξητικούς Παράγοντες; Είναι αποτελεσματικό;

Οι παράγοντες που επηρεάζουν την αποτελεσματικότητα της θεραπείας με την έγχυση των Προσθετικών Αυξητικών Παραγόντων ποικίλλουν αναλόγως το είδος της φλεγμονής. Η περιοχή όπου θα εφαρμοστεί, η γενικότερη υγεία του ασθενούς, η οξύτητα του τραύματος (πρόσφατη κάκωση) και η ύπαρξη χρόνιας κάκωσης επηρεάζουν τις τεχνικές παρασκευής των Προσθετικών Αυξητικών Παραγόντων καθώς και την αποτελεσματικότητα της θεραπείας.